Vandaag, 6 oktober, is het Wereld Cerebrale Parese dag. Een dag waarvan ik een aantal jaren geleden nog niet eens wist dat het bestond. Des te belangrijker is het dus, om zichtbaarheid te geven aan CP, maar vooral ook aan alles wat je wél kan. Ondanks óf dankzij jouw handicap. Want: kun je werken met CP? Er zijn #MillionsofReasons om #WorldCerebralPalsyDay te vieren.
En die miljoenen redenen zijn er voor mij. Mijn leven is een complete rollercoaster geweest. Steeds maar weer liep ik tegen dingen aan die ik niet kon of niet zou kunnen. Ik was vastberaden om het tegendeel te bewijzen. Nu ben ik dankbaar en trots. Dat vallen en opstaan heeft mij geleid tot waar ik nu ben: in mijn eigen huis met een eigen, vaste baan. Nee, ik had dit niet voor mogelijk gehouden. Wel heb ik erover gedroomd!
Tegen beperkingen aanlopen
De weg ernaartoe is voor mij niet makkelijk geweest. Sterker nog, ik kon de diepe dalen en hoge bergen niet meer op mijn handen tellen (tsja, dat is sowieso al lastig als CP’er😅). Cerebrale Parese uit zich onder andere in spasticiteit. Dat ‘anders zijn’ is vaak lastig. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik voldeed niet aan het perfecte plaatje. Fulltime studeren kostte mij de kop en mijn toenmalige vakgebied ook. Veel te veel prikkels! Een leerschool voor mezelf en vele anderen.
Eenmaal afgestudeerd kwam daar het volgende obstakel: solliciteren en een baan vinden. Maar als je kunt kiezen uit twee sollicitanten met dezelfde papieren, de een niet ‘gezond’, de ander wel. Dan is de keuze makkelijk gemaakt, toch? Na enige tijd haalde het mij, de eeuwige doorzetter, bijna onderuit.
Anders denken
Wat ik nodig had? Een ander denkpatroon, voor mezelf én de ander. Wat als we iets wat eerst als blok aan mijn spastische been voelde, in gaan zetten als kracht? Zo kon ik met mijn schrijfkwaliteiten, mijn (dit klinkt gek) kracht tot inspireren, juist helpen! En die plek vond ik, na een gewaagde out of my comfortzone sollicitatiebrief, bij Webmastery. En juist door ons eigen verhaal kunnen wij de opdrachtgever geven wat zij nodig hebben.
Af en toe heb ik nog steeds een les grenzen aangeven nodig. Dat deed ik vroeger niet, vind ik nu nog steeds lastig, maar ik doe het wel meer. Anders denken, vanuit huis werken… Geen ‘echt werk’ of ‘Het Nieuwe Werken’. Wat mij betreft is het dat laatste. Een plek waar niemand raar opkijkt als je zegt: “ik stop voor vandaag” of “ik heb even rust nodig.”
Werken met CP; zo waardevol!
Vaak genoeg wordt het onderschat hoe waardevol het is om een werkplek te hebben waar je op je plek zit, waar je gewaardeerd wordt en waar men je kracht ziet in plaats van die beperking. Die beperking is er wel, maar die hoeft niet continu in de spotlight te staan. Ik mag daar wel staan, als mens, als Ellis.
Ik heb een hekel aan ‘kijk mij eens geweldig zijn’. Daar ben ik helemaal niet van. Twee jaar geleden werkte ik nog geen vier uur per week, omdat ik niet meer aankon. Omdat ik nooit wist wat écht ‘rekening houden met’ was. Dat heb ik dankzij het thuiswerken kunnen begrijpen en kunnen accepteren. Steeds een stapje meer. Inspireren en informeren.
Stiekem durft deze webcare-expert nu wel te zeggen dat ze er toch wel goed in is. Geen moment voelt mijn CP meer in mijn werk als een belemmering. Fulltime wordt het nooit, maar met twintig uur per week heb ik iets heel moois opgebouwd. Ja, ik kan werken met CP! Stabiliteit, een netwerk om me heen, leuke contacten met collega’s. En nog belangrijker: meer zelfrespect, zelfacceptatie en zo nog #MillionsofReasons. Mijn droom is werkelijkheid.