Van universitair groentje naar zelfbewuste dertiger die ervoor kiest om voor zichzelf te staan. Vandaag bestaat Webmastery 10 jaar. Een moment om eens na te denken over die jaren. Wat heb ik gedaan in het afgelopen decennium? Lees snel verder voor de allermooiste prestatie van Claudia. #in10jaarbereikt
Ik schrik een beetje als ik terugga. 10 jaar lijkt zo kort, maar precies 10 jaar geleden was ik een groentje. Net afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam nam ik het Master-diploma in ontvangst. Op naar een mooie baan en vol vertrouwen reageerde ik op iedere wo-vacature die me wat leek. Afwijzing na afwijzing volgde.
Start carrière
Natuurlijk, het was crisis. De banen lagen niet zoals nu voor het oprapen. Zelfs voor vrijwilligerswerk en werkervaringsplaatsen waren wachtlijsten. Zonder rugzakje kwam je al nauwelijks aan de slag, maar ik kreeg ook nog eens door veel werkgevers het labeltje ‘arbeidsbeperkt’ opgeplakt. Onzin, lariekoek en nonsens vond ik. Zo ook mijn eerste werkgever: het Ministerie van Economische Zaken. Het énige ministerie waarheen ik geen open sollicitatiebrief had gestuurd. Na een onvermijdelijke proefplaatsing had ik hier een mooi anderhalf jaar. De basis voor mijn carrière gelegd.
“Niet goed genoeg”
Wel had ik moeite om mee te draaien in het werkleven, zoals mijn collega’s. Met mijn hersenen was (en is) niets mis, noch met mijn analytische vermogen, noch met mijn schrijfskills en ik was ronduit dol op de (lunch)gesprekken met collega’s. Ik was een leuke toevoeging aan het team. Maar ik had altijd het gevoel alsof er iets niet klopte aan mij. “Ik ben niet goed genoeg”, schoot het vaak door me heen. Eén foutje betekende een mokerslag voor me en daarvan kon ik haast een week wakker liggen. Liggen malen. Feedback bestond in mijn ogen niet, het was allemaal kritiek, want ik had het niet goed gedaan. Ik klapte dicht, ging juist meer foutjes maken en verloor ergens onderweg het vertrouwen in mijn eigen kunnen. Zonder het te weten.
Communicatienerd bij Rijkswaterstaat en Provincie van Gelderland
Na deze eerste baan kon ik opeenvolgend aan de slag op de communicatieafdelingen van Rijkswaterstaat en Provincie Gelderland. Geweldige werkgevers en ik ben nog altijd zó dankbaar dat ik hier heb mogen groeien in het mooie communicatievak. Ik lach bij de herinnering. Collega’s leerden me zoveel en het was in die tijd dat ik verschillende cursussen volgde. Schrijven voor het web, Online Marketing, NIMA-A en NIMA-B. Niet de minste, maar nog altijd ben ik geneigd om deze prestaties te bagatelliseren. “Ja, ik heb niet echt ervaring of een achtergrond in de communicatie” durfde ik een tijdje terug nog te beweren op een BBQ. Echt een Claudia-actie: me kleiner laten lijken dan ik werkelijk ben. Ware onzin is dit.
Twijfel
In deze tijd zag ik mezelf groeien, professioneler worden. Ik doorgrondde de basisprincipes van communicatie, leerde werken met CMS-systemen, Nieuwsbriefprogramma’s en Analytics. Yes, I am a real big online geek and I am proud of it! Was daar alles mee geklaard? Nee, ik herinner me nog de vele uithuilbuien bij mijn ex-man. De moeite die ik had met feedback. De commentaren op foutjes, ja ja mijn hall of shame is intussen kilometerslang! Ik herinner me de vele teksten met track-changes die me deden verstillen. Waren ze niet goed genoeg? Kon ik niet schrijven? Waren het teksten die ik had verprutst? Ik kan me die twijfel nog helder voor de geest halen.
Jarenlang worstelde ik daarmee, zonder er erg in te hebben. Naar de buitenwereld deed ik alsof alles ‘oké’ was. Ik was hier en hier goed in en dat stond ook luid en duidelijk in mijn sollicitatiebrieven. Brieven op basis waarvan ik uiteindelijk een plekkie vond bij Webmastery. Pas daar liep ik vast. Geen idee waarom, ik deed heel erg mijn best om het te verbloemen. Er was een werkconflictje, waarna ik met Margaret in gesprek ging. “Volgens mij gaat er onder dat pantser van stoere, kleine Claudia die het allemaal in haar eentje rooit een heel onzekere vrouw schuil”, zei ze geheel terecht tegen me. En ze had gelijk. En ik was terug bij af.
#in10jaarbereikt: niet terug bij af, maar bewust van m’n eigen niet-kunnen
Maar da’s niet waar. En dat beseffen is m’n grootste prestatie van het afgelopen decennium. Ik hoef niet opnieuw te beginnen, ben niet af. Ik ben geen loser, geen mislukkeling. Ik ben onzeker, heb een laag zelfbeeld in werk en eromheen en geregeld weinig zelfvertrouwen. Ik twijfel wel ‘ns aan mijn werk. Ja, ik vind mijn teksten bijna nooit goed genoeg. Maar dat maakt me niet zwakker, maar juist sterker. Dit onder ogen durven zien en benoemen opent een poort naar verdere zelfontwikkeling. Want dat is één ding dat ik wel heb geleerd: fysiek groei ik nooit meer verder dan 1.46 m, maar op persoonlijk vlak kan ik nog flink de hoogte in.
